Wel, zojuist weer iemand van het CAK aan de telefoon gehad.
Vriendelijk, afstandelijk, goed opgeleid om dit telefonische werk te doen…
Ik kan niet anders zeggen. ;-(
Als je het CAK om mijn redenen belt weet je niet welk knopje je moet beroeren, dus heb ik het eerste het beste maar genomen. Nr. 1 van de eerste keuze dus.
Na vijf minuten – iedereen was bezet of dronk koffie – werd er opgenomen en kon ik opnieuw mijn verhaal kwijt. Dat ik op woensdagavond 25 augustus per ongeluk 100 x het verschuldigde bedrag had gestort, dat ik meteen de volgende morgen gebeld heb en de juf toen zei dat het eind van de week teruggeboekt zou worden…Dat ik begin van die volgende week gebeld heb omdat het geld niet teruggestort was… Dat die juf toen zei dat die ene juf dat nooit had mogen zeggen want dat het wel eind volgende week zou worden.
Ik vertelde opnieuw dat ik op 2 september schriftelijk gereageerd heb dat het nog steeds niet gebeurd was… en dat ik simpelweg geen antwoord kreeg op wat ik ook deed…En dat ik inmiddels bij Kassa! en de Nationale Ombudsman een klacht had ingediend over het CAK. En dat ook aan het CAK gemeld heb. Ik vertelde deze juf dat het niet persoonlijk tegen haar was, maar dat ik de handelwijze van het CAK echt beneden alle peil vond, geen enkel gevoel voor waar ze voor bestonden… Omdat het geen dienstverlenend instituut was, maar alleen maar een bureau dat geld moest innen. Enfin, ik was heel boos weer. Maar zei er nadrukkelijk bij dat ik haar niet aanviel, maar het Instituut. Tenslotte moet ze rapportage geven over elk gesprek…
Ze gaf geen commentaar, maar vond het wel erg voor mij. Zei ze. Ze krijgen een heeeel goede opleiding daar om mensen te woord te staan. Ik heb het expliciet gevraagd ja.
Ze ging het (alweer ja) onderzoeken. Dus na nog eens 5 minuten wachten kwam ze terug met de blijde boodschap.
Het CAK zou het vandaag nog terugstorten. Geen woord van excuus…
Het is vrijdag…. Als ze dat niet per internetbankieren doen heb ik het geld dus op z’n vroegst maandag terug. Op z’n vroegst,,, Want het kan, vanwege het weekend, ook nog donderdag worden… Of vrijdag…
Enfin, die belofte ligt er, nu maar kijken wat ervan terecht komt.
En hoewel het om een voor hen relatief laag bedrag gaat, 1390 euro, hebben ze er die weken toch maar de rente van geplukt. En heeft het als positief saldo in hun boeken gestaan.
En heb ik geld moeten lenen van mijn dochter om de rekeningen te kunnen betalen. Dat bood ze gelukkig zelf aan, ik heb er niet om hoeven vragen.
En hebben vrienden ook geld aangeboden maar een goede regel is dat je van vrienden nooit geld moet lenen. Zal ik ook nooit doen nee.
De afgelopen dagen is door dit alles mijn levenslust en energie wel een stuk minder geworden.
Gistermiddag gebeurde er iets heel anders.
Ik werk de oude kranten af…. Zaterdag komt er weer een hele stapel en anders loopt het ongemerkt op tot onoverzienbare hoeveelheden papier.
De NRC van 3 september (ik zei toch dat het oude kranten waren), pagina19 rechts boven een stukje met als titel: ' Vanmorgen vloog ze nog’.
Een artikeltje over o.a. de Feyenoorder Eddy Treytel, die ooit met zijn voetbal een meeuw uit de lucht had geschoten. Dood ja.
Op datzelfde moment klinkt vanaf mijn mediaplayer uit mijn boxen het gelijknamige liedje van Robert Long… van een mix van honderden liedjes in mijn computer klonk juist op dit moment dit liedje…. Vreemd toeval, vooral als je niet in toeval gelooft.
De naam Treytel trof me trouwens op een andere manier, hij klonk heel bekend.
Ik moet als kind een familie Treytel uit Amsterdam gekend hebben. Vrienden van mijn vader? Nouja, het is al zo lang geleden dat ik daar maar niet meer over moet piekeren.
En nu ga ik afwachten wanneer ik mijn dochter kan terugbetalen…
vrijdag 10 september 2010
maandag 6 september 2010
Een vroege ochtend.
Even voor half zes! vanmorgen schrok ik wakker van een groot kabaal bij mijn tuindeur. Poes lag op het kussen naast me, en schrok ook overeind. Met haar reactievermogen is niets mis.
Bleek het ‘de insluiper’ te zijn, de zwarte kat waar ik al zo’n tijd last van heb. Nu weet ik hoe ze probeert binnen te komen. Met geweld duwt ze het kattenluik open, dat speciaal zo is afgesteld dat het alleen naar buiten open kan. Als mijn katje naar binnen wil doe ik de deur voor haar open en hoop dat die andere kat, die insluiper dus, niet kan binnenkomen. Wel dus. En hij komt dan klem te zitten tussen buitendeur en hordeur.
Die hordeur heb ik niet gewoon in de deuropening hangen, maar die ligt dwars en klem tussen verwarmingsbuis en de muur aan de andere kant. Voor de nacht dus.
Die kat probeerde toch om met veel kabaal en geblaas over de hor te klimmen. Inmiddels was ik uit bed gekomen en duwde het dier weer naar beneden om de buitendeur open te doen en hem naar buiten te bonjouren. Wat ging dat beest tegen me te keer. Blazen en mauwen en vergeefs proberen met zijn poot naar me te slaan en te krabben. Ik heb hem netjes buitengezet, het kattenluik weer een draai gegeven in de hoop dat het weer goed zit.
Ik moet een nieuw kattenluik hebben ja, zo eentje met een chip…Even wachten tot er weer geld is.
Van slapen is niets meer gekomen al heb ik het weer geprobeerd. Pika is wel weer op mijn bed komen liggen maar we waren allebei te wakker geworden. En Pika teveel op haar hoede...
Bovendien heb ik pijn aan mijn elleboog. Al een paar dagen. Stekende, elektriserende pijn waarvan je telkens een schokje krijgt. Alsof er een scherfje zit dat tegen een zenuw stoot. Pijnstillende zalfjes helpen niet. Ik zal toch naar de dokter moeten als het zo blijft. Want dat houdt ook wakker en belemmert me verder ook in mijn doen en laten. We zien wel. Het is naar maar niet gevaarlijk.
De stilte van de nacht heeft inmiddels plaats gemaakt voor de geluiden van de dag.
Een paar minuten geleden kwam er een vliegtuig zo laag over en bleef zo lang in de buurt dat ik dacht dat het zou neerstorten. Het voelt helemaal zo onrustig buiten... De regen valt niet in druppels maar in stromen die neerkletteren op mijn terrasje. Er klinkt een constant licht gedonder in de lucht, vermoedelijk van vliegtuigen boven de wolken die moeten omvliegen over de stad. Zo’n soort geluid. Een enkel vogeltje laat zich horen. De verwarming slaat aan. De computer suist.
Hoewel ik veel liever zou slapen heeft dit ochtendgebeuren toch een bepaalde sfeer.
Nee, mijn geld is vannacht niet teruggestort.
Bleek het ‘de insluiper’ te zijn, de zwarte kat waar ik al zo’n tijd last van heb. Nu weet ik hoe ze probeert binnen te komen. Met geweld duwt ze het kattenluik open, dat speciaal zo is afgesteld dat het alleen naar buiten open kan. Als mijn katje naar binnen wil doe ik de deur voor haar open en hoop dat die andere kat, die insluiper dus, niet kan binnenkomen. Wel dus. En hij komt dan klem te zitten tussen buitendeur en hordeur.
Die hordeur heb ik niet gewoon in de deuropening hangen, maar die ligt dwars en klem tussen verwarmingsbuis en de muur aan de andere kant. Voor de nacht dus.
Die kat probeerde toch om met veel kabaal en geblaas over de hor te klimmen. Inmiddels was ik uit bed gekomen en duwde het dier weer naar beneden om de buitendeur open te doen en hem naar buiten te bonjouren. Wat ging dat beest tegen me te keer. Blazen en mauwen en vergeefs proberen met zijn poot naar me te slaan en te krabben. Ik heb hem netjes buitengezet, het kattenluik weer een draai gegeven in de hoop dat het weer goed zit.
Ik moet een nieuw kattenluik hebben ja, zo eentje met een chip…Even wachten tot er weer geld is.
Van slapen is niets meer gekomen al heb ik het weer geprobeerd. Pika is wel weer op mijn bed komen liggen maar we waren allebei te wakker geworden. En Pika teveel op haar hoede...
Bovendien heb ik pijn aan mijn elleboog. Al een paar dagen. Stekende, elektriserende pijn waarvan je telkens een schokje krijgt. Alsof er een scherfje zit dat tegen een zenuw stoot. Pijnstillende zalfjes helpen niet. Ik zal toch naar de dokter moeten als het zo blijft. Want dat houdt ook wakker en belemmert me verder ook in mijn doen en laten. We zien wel. Het is naar maar niet gevaarlijk.
De stilte van de nacht heeft inmiddels plaats gemaakt voor de geluiden van de dag.
Een paar minuten geleden kwam er een vliegtuig zo laag over en bleef zo lang in de buurt dat ik dacht dat het zou neerstorten. Het voelt helemaal zo onrustig buiten... De regen valt niet in druppels maar in stromen die neerkletteren op mijn terrasje. Er klinkt een constant licht gedonder in de lucht, vermoedelijk van vliegtuigen boven de wolken die moeten omvliegen over de stad. Zo’n soort geluid. Een enkel vogeltje laat zich horen. De verwarming slaat aan. De computer suist.
Hoewel ik veel liever zou slapen heeft dit ochtendgebeuren toch een bepaalde sfeer.
Nee, mijn geld is vannacht niet teruggestort.
Het was weer maandag.
Het is nu maandagavond, 6 september, bijna 11 uur.
Na het dagje stadten (met dt) ;-), gebeurde gisteren, zondag dus, het onvermijdelijke. Een slaapdag met weinig energie voor iets anders dan dat. Zelfs niet voor de kranten….
Vandaag Bettydag, met de even onvermijdelijke maar altijd vriendschappelijke discussies. Dan worden we wel emotioneel, maar nooit boos. Het scherpt de geest en maakt je bewust van je overtuigingen. Die ook nooit de betekenis krijgen van DE WAARHEID IN PACHT HEBBEN. ;-)
Na een korte rust daarna ben ik toch maar de noodzakelijke boodschappen gaan doen. Gelukkig kon het nu nog….Mijn katje heeft voorlopig voldoende te eten. En brood en fruit is er ook weer. Morgen een goede vriend aan tafel, die wil je toch ook wat goeds voorzetten dan. ;-)
Maar van het CAK taal noch teken. Vanaf 25 augustus heb ik nu vier keer
Contact gezocht. Maar er wordt gewoon niet gereageerd, laat staan teruggestort. Het gaat potdorie over mijn geld, niet het hunne. Zij hoeven me niet te betalen, ze moeten me alleen mijn eigen geld teruggeven. Maar nee….
Ten einde raad heb ik de site van de Nationale Ombudsman gezocht. Daar kun je je klachten kwijt over onbehoorlijk bestuur van overheidsinstanties.
En ik vind dus dat ik onbehoorlijk behandeld wordt.
Ja, Mamma is niet verdrietig, mamma is heel boos. Dus heeft Mamma een klacht ingediend bij de Nationale Ombudsman.
Goed, dit verteld hebbende laat ik het maar weer los, anders leest niemand meer wat er nog meer geschreven wordt.
Als ik met mijn karretje en mijn rugzak de gracht afloop geniet ik van de heerlijke nazomerdag. En als ik richting Appie loop en veel bekenden tegenkom kan mijn dag eigenlijk niet meer stuk. Dan moet ik grijnzen over de eindeloze slierten wc-papier waarmee studenten de boompjes langs de drukke straat versierd hebben. Als die boompjes straks weer kaal zijn zullen de mensen het boompje aan het andere uiteinde van de rij weer kunnen bewonderen… Die boom is nl. ook versierd, maar dan met bierflesjes. Ik vind het wel een prijs voor originaliteit waard hoor.
Ik loop langs het Jonas Daniel Meijerplein. Jawel, daar staat het standbeeld van de Dokwerker. En ik zie met ontzetting hoe een stomdronken vent naar het beeld waggelt, en daar uitgebreid gaat staan lozen. Mijn mond valt open, het is klaarlichte dag. En dat gebeurt tegen dat beeld aan. Ik ben niet snel genoeg om naar hem toe te gaan en bovendien, de vent is duidelijk stomdronken dus wat kan ik beginnen…
Over het Mr. Visscherplein, dat een prachtige verandering heeft ondergaan. Lekker slenterend in de zon langs de oeroude, kleine gedrongen olijfbomen die daar geplant zijn. Ik vind het een schitterend plein geworden. Er staat een lantaarnpaal met een stuk of zes schijnwerpers, dat moet ’s avonds wel een mooi gezicht zijn als dat plein verlicht is.
De oude Portugese Synagoge staat weliswaar niet in de steigers, maar is wel ingepakt in mooi gekleurde netten. Ten teken dat er nog steeds aan gewerkt wordt. Ik houd van deze buurt.
Schuin het plein overstekend kom ik in de Jodebreestraat, waar ik mijn boodschappen wil doen. De verkoper van de Daklozenkrant is weer terug van vakantie (?) en komt me hartelijk begroeten.
Weer thuisgekomen na een flinke wandeling ben ik dan wel zo moe dat ik eerst wil bijkomen. Maar de boodschappen moeten opgeruimd worden. En dan, na het rusten, even controleren of mijn geld al terug is, of dat er tenminste een mailtje van het CAK is…. Een heleboel andere mails, maar niet van het CAK en ook het geld is niet teruggestort.
Daarom ten einde raad toch een klacht naar de Nationale Ombudsman gestuurd.
En het verder losgelaten. Ik heb gedaan wat in mijn macht lag en nu het uit mijn macht is maak ik me maar niet druk meer. Het helpt niet en ik doe er alleen mijzelf kwaad mee.
En nu is het weer tijd voor bedjetoe en oogjesdicht.
Na het dagje stadten (met dt) ;-), gebeurde gisteren, zondag dus, het onvermijdelijke. Een slaapdag met weinig energie voor iets anders dan dat. Zelfs niet voor de kranten….
Vandaag Bettydag, met de even onvermijdelijke maar altijd vriendschappelijke discussies. Dan worden we wel emotioneel, maar nooit boos. Het scherpt de geest en maakt je bewust van je overtuigingen. Die ook nooit de betekenis krijgen van DE WAARHEID IN PACHT HEBBEN. ;-)
Na een korte rust daarna ben ik toch maar de noodzakelijke boodschappen gaan doen. Gelukkig kon het nu nog….Mijn katje heeft voorlopig voldoende te eten. En brood en fruit is er ook weer. Morgen een goede vriend aan tafel, die wil je toch ook wat goeds voorzetten dan. ;-)
Maar van het CAK taal noch teken. Vanaf 25 augustus heb ik nu vier keer
Contact gezocht. Maar er wordt gewoon niet gereageerd, laat staan teruggestort. Het gaat potdorie over mijn geld, niet het hunne. Zij hoeven me niet te betalen, ze moeten me alleen mijn eigen geld teruggeven. Maar nee….
Ten einde raad heb ik de site van de Nationale Ombudsman gezocht. Daar kun je je klachten kwijt over onbehoorlijk bestuur van overheidsinstanties.
En ik vind dus dat ik onbehoorlijk behandeld wordt.
Ja, Mamma is niet verdrietig, mamma is heel boos. Dus heeft Mamma een klacht ingediend bij de Nationale Ombudsman.
Goed, dit verteld hebbende laat ik het maar weer los, anders leest niemand meer wat er nog meer geschreven wordt.
Als ik met mijn karretje en mijn rugzak de gracht afloop geniet ik van de heerlijke nazomerdag. En als ik richting Appie loop en veel bekenden tegenkom kan mijn dag eigenlijk niet meer stuk. Dan moet ik grijnzen over de eindeloze slierten wc-papier waarmee studenten de boompjes langs de drukke straat versierd hebben. Als die boompjes straks weer kaal zijn zullen de mensen het boompje aan het andere uiteinde van de rij weer kunnen bewonderen… Die boom is nl. ook versierd, maar dan met bierflesjes. Ik vind het wel een prijs voor originaliteit waard hoor.
Ik loop langs het Jonas Daniel Meijerplein. Jawel, daar staat het standbeeld van de Dokwerker. En ik zie met ontzetting hoe een stomdronken vent naar het beeld waggelt, en daar uitgebreid gaat staan lozen. Mijn mond valt open, het is klaarlichte dag. En dat gebeurt tegen dat beeld aan. Ik ben niet snel genoeg om naar hem toe te gaan en bovendien, de vent is duidelijk stomdronken dus wat kan ik beginnen…
Over het Mr. Visscherplein, dat een prachtige verandering heeft ondergaan. Lekker slenterend in de zon langs de oeroude, kleine gedrongen olijfbomen die daar geplant zijn. Ik vind het een schitterend plein geworden. Er staat een lantaarnpaal met een stuk of zes schijnwerpers, dat moet ’s avonds wel een mooi gezicht zijn als dat plein verlicht is.
De oude Portugese Synagoge staat weliswaar niet in de steigers, maar is wel ingepakt in mooi gekleurde netten. Ten teken dat er nog steeds aan gewerkt wordt. Ik houd van deze buurt.
Schuin het plein overstekend kom ik in de Jodebreestraat, waar ik mijn boodschappen wil doen. De verkoper van de Daklozenkrant is weer terug van vakantie (?) en komt me hartelijk begroeten.
Weer thuisgekomen na een flinke wandeling ben ik dan wel zo moe dat ik eerst wil bijkomen. Maar de boodschappen moeten opgeruimd worden. En dan, na het rusten, even controleren of mijn geld al terug is, of dat er tenminste een mailtje van het CAK is…. Een heleboel andere mails, maar niet van het CAK en ook het geld is niet teruggestort.
Daarom ten einde raad toch een klacht naar de Nationale Ombudsman gestuurd.
En het verder losgelaten. Ik heb gedaan wat in mijn macht lag en nu het uit mijn macht is maak ik me maar niet druk meer. Het helpt niet en ik doe er alleen mijzelf kwaad mee.
En nu is het weer tijd voor bedjetoe en oogjesdicht.
Abonneren op:
Posts (Atom)
